Nieuws

Twee recent verschenen adviesrapporten aan de regering hebben mijn aandacht getrokken: het rapport van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) over de lerende economie en dat van de Adviesraad voor het Wetenschaps- en Technologiebeleid (AWT)over sociale innovatie. Wat mij trof was niet eens zozeer de beweging van beide adviezen in de richting van wat ik de versterking van de onderstroom noem, maar de lauwe en afhoudende wijze waarop de regering kennis heeft genomen van dit advies.

Onderzoek behoedt organisaties voor doorgeslagen ambities en helpt organisaties op weg om los te komen van hun reproducerende routines. In die zin is onderzoek een belangrijke countervailing power op de rand van organisaties. Het helpt organisaties tegelijkertijd pragmatisch te zijn èn te vernieuwen.

Ik kom er steeds vaker achter dat mijn reflectieve vermogens aan het eind van het jaar wat sterker lijken te zijn ontwikkeld dan in de rest van het jaar. De donkere dagen voor Kerst inspireerden me om eens na te denken over mijn ervaringen met de publieke sector in de afgelopen decennia. Wat had ik zien veranderen maar ook gelijk blijven? Ik kwam er weliswaar achter dat organisaties steeds minder in zichzelf gekeerd zijn en dus meer naar buiten gericht, maar ook dat de verleiding van navelstaren en uitgaan van de veronderstelde suprematie van de eigen organisatiedoelstellingen wel heel sterk blijven. 

Nu steeds duidelijker wordt dat niet alleen de financiële wereld haar systematiek op de aanname van ongebreidelde groei baseerde, maar dat wij, gewone mensen, dit mogelijk hebben gemaakt, is het niet vreemd dat we nog steeds de crisis niet te boven zijn.